Crew take your position!

Deze oneliner loopt al een tijdje met mij mee. Tijdens het taxiën van het vliegtuig, waar ik met dichtgeknepen billen de zaak onder controle probeerde te houden, werd dat commando van de gezagvoerder mijn eye-opener en titel van mijn afstudeerscriptie en presentatie in 2004.

Een aangename afleiding! De hele vlucht, inclusief de landing, stond in het teken van mijn plan de campagne. Jemig, what a long time ago. Mooie tijd. Ingegeven toen al door mijn ervaringen in vele organisaties. Gek genoeg of juist ook weer niet, blijft deze boodschap tot op de dag van vandaag akelig actueel. Ik grabbel deze, soms vaker dan me lief is, uit mijn interventie rugtasje.

Destijds had ik vanzelfsprekend tientallen bronvermeldingen naar aansluitende uitspraken en beweringen van goeroes op mijn lijst, die ik destijds aanbad en waar enkele grootheden nog weleens op mijn bureau liggen, in boekvorm uiteraard. Nostalgie. Kort gezegd kwam mijn verdedigende visie neer op het feit dat beleid binnen de top van de organisatie wordt vastgesteld en geïmplementeerd wordt door het middenkader. Appeltje, eitje. Met dien verstande dat allen het begrepen, erachter stonden en vol verve de medewerkers het verhaal konden duiden. Aan de slag. Een utopie, zo bleek het destijds en zo blijkt het niet zelden nog steeds.

Dat beleid van boven naar beneden vloeit, vergelijk ik weleens met het fluisterspelletje op een kinderverjaardag. De eerste lieverd fluistert boot en de laatste roept heel hard: vliegtuig. In de stellige overtuiging dat de reis van de fluister boodschap goed is overgekomen. Als je deze alinea wat deftig afsluit, dan spreek je van fragmentatie in de communicatie. Risicovol tijdens verandertrajecten, van welke aard dan ook. Medewerkers voelen de wiebelige boodschap haarfijn aan en zetten zich schrap. Er komt weerstand en als het tij niet keert, dan doemen de bekende blokkades op. Goed bedoeld, verander beleid krijgt plots vele gezichten en de eerdere visie, deze leek eerst zo helder, verdwijnt als sneeuw door de zon.

De daadkracht van de leiding wordt hiermee ondermijnt. En dat geeft geen goede garanties af voor de verdere toekomstige ontwikkeling van de organisatie. Het woord sceptisch verrijst. Medewerkers gaan niet meer geloven dat iets goed is of goed zal aflopen. Nu niet en nooit niet.

En daarom is de titel van deze blog nog steeds actueel. Verberg je dus niet als een grijze piepende muis langs de plint. Maar mobiliseer je als eenheid, houd bij twijfel elkaar vast en verkondig als leiding allen het woord “boot”. Ook als het veranderproces wat langer duurt en er wat drempels met elkaar te nemen zijn. Weerstand is in principe een gezonde reactie. Geef ruimte om met elkaar de dialoog aan te gaan.

Medewerkers zullen altijd vragen blijven stellen, twijfels blijven uiten. Dat is logisch. Waarom moet dit allemaal, het gaat toch goed! Luister dan vooral, beweeg naar elkaar toe, maar blijf unaniem bij je uiteindelijke boodschap. Zij zullen deze opstelling uiteindelijk gaan waarderen en het vertrouwen in het beleid zal groeien, mede door de daadkracht van de leiding.

Control, take off and rotate!

Warme groet, Annemarie